|
|
|
Donderdag 12 juni 2008
We slapen lekker uit want we hoeven pas om 14.30 uur bij de garage te zijn. De lenzen van Marc z’n camera krijgen een poetsbeurt daar is nu wel even tijd voor. Ik ruim ondertussen de camper op.
Het heeft geen zin om eerder naar de garage te gaan omdat het onderdeel wat we nodig hebben rond de klok van 14.00 uur met de post bezorgd wordt. We bekijken daarom alvast een deel van de route van de komende dagen en kijken tv.
Om 14.00 uur rijden we richting de garage. We gaan naar binnen en horen direct dat de post nog niet geweest is. Het zal nu tegen 15.00 uur worden want de postbode moet met de pont komen en die vaart om de 20 minuten.
Om 15.00 uur precies komt de postbode met een paar pakjes, we vragen ons af of ons pakje erbij zitten? De garage-eigenaar maakt de pakjes open en ja hoor onze spanningregelaar zit erbij.
Marc rijdt de camper op de brug. De reparatie kan beginnen. Het moet als het goed gaat zo gedaan zijn.Helaas het gaat niet goed, bij het plaatsen van spanningsregelaar breekt één van de koolborstels af. Oeps. We verstaan geen Noors maar de woorden die de monteur zegt zijn vast niet voor herhaling vatbaar.
Wat nu, de monteur gaat een koolborstel uit spanningregelaar van een ander merk slopen en in die van ons zetten. Wij denken dat het nu het moment is om maar even een wandeling in de omgeving te gaan maken en de monteur even alleen te laten met dat klusje.
Om 16.00 uur zijn we terug en we zien direct dat de brug waar naar beneden is. Ter controle laat de monteur nog even aan Marc zien dat het laden van de accu nu wel voldoende is, namelijk 14,4V. Nu de rekening. We hadden ons voorbereid op een hoge rekening omdat alles hier in Noorwegen toch een stuk duurder is dan in Nederland. Het valt in onze ogen nog mee, we betalen en gaan.
Via de 61 rijden we Koparnes. Hier gaan we op de boot naar Arvik, de kaartjesverkoper heeft vast een goede dag want onze 40 cm boven de 6 meter worden niet gerekend. We betalen 78 NOK.
Mooi plaatjes langs de weg. In Arvik volgen we de 61 en nemen een stukje verder de 654 naar Runde. De weg is goed te berijden en we hebben mooi uitzichten op de zee en de eilandjes voor de kust. Het weer is hier aan de kust weer een stuk beter en hoe verder we rijden hoe meer zon we zien.
Via twee bruggen, die zo smal zijn dat je elkaar alleen bovenop op een breder stukje kan passeren, komen we aan op Runde. Als we bovenop de laatste brug rijden hebben we een prachtig uitzicht op Runde.
Op Runde zijn twee campings, één bij de jeugdherberg en één aan het einde van de enige weg die Runde rijk is. Al rijdend kijken we uit naar camping Runde bij de jeugdherberg. Over de eigenaar van de tweede camping (aan het einde van de weg) is namelijk niet zo positief geschreven in de WOMO.
We rijden langs de kust en komen uit bij de tweede camping. Omdat we de andere echt niet gezien hebben, gaan we hier toch maar even polshoogte nemen. We lopen naar de receptie en worden haastig te woord gestaan. Er wordt direct aangenomen dat we Duits zijn en als we direct mee moeten lopen zodat de eigenaar ons de plaats kan aanwijzen, zeg ik dat ik eerst graag wil weten wat het kost. We worden getypeerd als echt Nederlands. Oeps, dat valt niet zo goed bij ons, welke prijs hij ook gaat noemen, hier blijven we niet. Als we de prijs horen, bedanken we en maken rechtsomkeer. Al was het gratis geweest! De camping bij de jeugdherberg moet toch te vinden zijn. We rijden terug en ja hoor we vinden de jeugdherberg. Achter de jeugdherberg, een oude supermarkt, zijn vijf prachtige camperplaatsen met zicht op zee en bij ieder plaats een picknickbank. Deze gaat het worden. Binnen betalen we 100 NOK en krijgen direct informatie over de papegaaiduikers. De vogels waardoor dit eilandje bekend is.
De vogels komen rond 20.00 uur terug van zee en landen dan aan de westkant van het eiland om naar hun nesten te gaan. Deze plaats heet Lundeura. Je kan er te voet vanaf de oostkant naar toe lopen.
Het is inmiddels al over 18.00 uur, ik ga daarom snel aan het eten beginnen. Na het eten gaan we bepakt en bezakt met camera’s, warme kleren en wat te drinken en snoepen op weg. We fietsen tot net voorbij de welberoemde camping en parkeren onze fiets bij het pad naar boven.
We moeten direct stijgen, het is zo steil dat we af en toe moeten stoppen om op adem te komen. Met het zonnetje erbij en onze lichamelijke inspanning hebben we het al snel warm. Het pad blijft stijgen tot de rand van het klif. We kijken voorzichtig over rand.
Steile wanden, het lijkt wel Ierland. Het is hier erg hoog en beneden klotsen de golven tegen de rots aan. Het pad loopt nog een stukje over de kam van de rots, rechts de diepte met beneden de zee en links van ons het glooiende graslandschap met wat schaapjes. Op een puntje zien we een aantal fotografen staan met enorme telelenzen. We blijven daar even staan en lopen dan door naar een ander plaatsje, via een houtje trap dalen we af naar een rotsachtig stuk waar we bij twee andere mensen gaan zitten.
Het wachten begint nu. Het is nog voor 20.00 uur en als onze informatie klopt, dan komen de eerste papegaaiduikers van zee naar het nest na 20:00 uur. We zien nog niets maar het is geen straf om hier te wachten. We hebben een mooi uitzicht op de zee en met het zonnetje erbij is het prima hier.
En dan land de eerste, maar net te ver van onze plek om een foto te nemen. We zien al snel nummer twee, ook deze is snel en net te hoog geland om op de foto te zetten. De volgende is wat dichterbij, zo die hebben we!
De papegaaiduikers volgen elkaar nu snel op en komen vanaf de zee omhoog vliegen om te landen. Sommige op de bergwand boven ons en andere weer op de bergwand onder ons. Overal om ons heen zien we ze nu letterlijk vliegen.
Gelukkig duiken niet alle vogels direct het nest in maar blijven sommige even op de rotsen zitten zodat wij ze kunnen zien. Het is een heel aparte belevenis.
Marc heeft met zijn telelens al mooie foto’s kunnen maken. Op het moment dat we denken dat we ze niet beter te zien zullen krijgen, land er één op de rots voor ons. Als we onze hand hadden uitgestoken dan hadden we hem bij wijze van spreke kunnen aaien.
Marc kan nu helemaal mooie plaatjes schieten. De papegaaiduiker lijkt zich totaal niet te storen aan de mensen die foto’s maken. Soms is het net of hij aan het poseren is. Na een minuut of vijf vind hij het genoeg en duikt onder steen zijn nest in.
We kijken snel de foto’s even terug. We hadden nooit verwacht dat we de papegaaiduiker zo dichtbij zouden zien. Wauw. Al snel wordt bekend dat de papegaaiduikers op ‘ons’ plekje heel dichtbij komen. De fotografen met de enorme telelenzen komen nu ook naar deze plek.
Voor ons is het nu tijd om te gaan de meeste vogels zijn geland en betere foto’s dan die we nu hebben kunnen we niet meer maken. We zijn meer dan tevreden.
De terugweg lopen we samen met een Duitse hobbyfotograaf, het gesprek gaat natuurlijk over de camera en de lenzen.
Naar beneden lopen gaat een stuk makkelijker dan omhoog. Beneden stappen we op de fiets en rijden terug naar de camper.
Het was vandaag het dagje wel, de reparatie is gelukt en we hebben de papegaaiduikers gezien! Nu staat alleen de Muskus-os nog op ons lijstje, die hopen later op de route nog tegen te komen.
